Hier wil ik ingaan op mijn keuze voor minimalistisch-hardlopen. Hoe je daar aan begint volgt in een latere post. Dit is de voorgeschiedenis van mijn overstap.
Beginnen met hardlopen
Twee jaar geleden besloot ik te gaan hardlopen. Het vooruitzicht van een sport die je altijd en overal kunt doen sprak me enorm aan. Bovendien is het een sport waar je helemaal in kunt opgaan en ik wist toen al af runners high. Zonder enige voorbereiding, aanbestedingen of weloverwogen plan begon ik.
Dat ging perfect! Ik trok mijn oude gymschoenen aan. Ik liep drie tot vier keer per week hard tot ik niet meer kon. Na een paar maanden zat ik op drie kwartier tot een uur. Heerlijk! Mijn interesse en enthousiasme namen toe.
En toen ging het fout. Ik sprak steeds meer mensen over hardlopen, en ik begon tijdschiften te lezen. Daar zag ik allerlei fantastische schoenen voorbijkomen. Ook op straat hoorde ik mensen in gladde outfits voorbij wooshen. Ik klonk eerder als een boer op klompen.
"Traditionele" hardloopschoenen en het begin van pijn
Ik kocht een paar hardloopschoenen. Ze voelden heerlijk aan mijn voeten en ik liep die middag nog een uur-en-een-kwartier lekker-wooshend hard. Dat laatste kwartier voelde ik echter een vage pijn opkomen in mijn schenen.
Die pijn ging nooit meer weg! Vanaf die eerste run bleef ik pijn aan mijn schenen houden. Ik snapte er niets van. Minder hard, minder lang en zelfs een pauze van een paar maanden hielpen niets. Meestal was het een zeurende pijn in de achtergrond. Soms was het een gevoel van ontploffende schenen waardoor ik de rest naar huis moest wandelen.
Na mijn paar maanden pauze regelde ik een beginnerschema. Een genant geval waarmee je de meeste tijd gewoon aan het wandelen bent. Het zoog de lol en spontaniteit direct uit de sport. De echte oefening was mentale discipline omdat het ronduit saai was. Maar goed, whatever works. De pijn bleef maar dankzij het schema viel het mee. Ik regelde ook een nieuw paar schoenen en wat zooltjes van een orthopeed. De pijn werd beheersbaar maar ging nooit meer weg.
Research: pijnloos hardlopen
Ik begon mijn eigen onderzoek online te doen. Dokters vonden het geen punt dat ik zou blijven doorlopen. Mijn doel was echter pijnloos hardlopen. Daarom besloot ik looptechnieken te bestuderen. Ik wist immers dat ik ooit pijnloos had gelopen. Bovendien stikt het van de hardlopers in de Nederlandse parken. Wat was hun geheim? Na enkele dagen speuren kwam ik uit bij een boek. Dat boek, zo weet ik nu, is de blootvoets hardloopbijbel en kent de titel Born to Run.
In Born to Run schrijft de auteur Christopher McDougal over zijn ervaring met pijnlijk hardlopen. Hij ging daarna ook op onderzoek uit. Hij belande uiteindelijk bij een indianenstam in Mexico die moeiteloos honderden kilometers hardliepen, op slippers... Daarop groef hij wat dieper.
Theorie
Een lang verhaal kort: de mens is volgens McDougal en vele anderen geëvolueerd om te hardlopen. Lang geleden jaagden wij door veel hard te lopen. Hardloopschoenen bestaan echter pas sinds 1970. De hardloopschoen zoals wij die kennen is uitgevonden door Bill Bowerman, een van de oprichters van Nike. Zijn idee was dat een langere stap-afstand voor meer snelheid zou zorgen. Dus hij plakte een enorme schuimen hak onder die dingen.
De grap van zo'n hak is dat het de manier van je voet neerzetten veranderd. Probeer het zelf maar eens: trek je schoenen uit en probeer een stukje te hardlopen. Dat doe je niet door op je hak te landen. Dat voelt namelijk behoorlijk ongemakkelijk. Na veel lezen kwam ik tot de conclusie dat ik met mijn gare gymschoenen altijd landde met mijn voorvoet. Er zat namelijk geen serieuze hak onder en dat verklaarde het ontbreken van de gladde-woosh actie die ik bij anderen zag.
Met hak wel pijn, zonder hak geen pijn. Bewapend met de nieuwe informatie van McDougal en mijn eigen ervaringen besloot ik de overstap te gaan maken. Ik kocht een paar Vibram Fivefingers en mixte geschoeid en ongeschoeid lopen voortaan door elkaar.
Landen met je voorvoet (forefoot strike) kan echter ook met hardloopschoenen zonder hak. Die bestaan er genoeg. Ik maakte destijds de keuze om op Vibrams te gaan lopen om drie redenen.
Het zou mijn voeten sterker maken. De orthopeed die mijn zooltjes maakte zei dat mijn voetboog wat zwak was. Dat zou een goede oorzaak kunnen zijn van mijn zere schenen. Wanneer je blootvoets gaat hardlopen wordt deze boog sterker volgens de ervaringsdeskundingen. Ten tweede weet je op blote voeten direct wanneer je te ver en hard gaat. Je krijgt simpelweg zere voeten. Hardloopschoenen beperken die sensatie waardoor je benen met een beetje pech kapot rent. Al laatste maar zeker niet het minst belangrijke: het voelt heerlijk! De eerste keer dat het probeerde voelde het alsof ik vleugels had.
Samengevat:
1. Ik kreeg pas blessures met een typische hardloopschoen.
2. Met een typische hardloopschoen land je anders op je voeten.
3. Ik moest ervoor zorgen dat ik anders ging landen.
4. Ik wilde sterkere voeten en weer plezier in hardlopen.
5. Ik besloot barefoot te gaan lopen.
Achtergrondinfo:
McDougal legt het zelf uit in een video (engels)
Harvard over voetlandingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten